VRIJ 73

Dwalen om terug te keren is een kennelijke  behoefte. Ik ben niet van de school die zegt dat vroeger alles beter was, maar je keert bij het klimmen der jaren vaak terug naar ooit. De veiligheid in een cocon van nostalgie. Van toen geluk nog gewoon was. Dat gaat pas over als je dood bent, begraven of verast - ons aller voorland. Terug  naar ooit kan niemand. En dat is maar goed ook, want het zou  pas echt een zooitje worden als we allemaal zouden blijven leven - dat zou de hel op aarde zijn .

En dan is vluchten de oplossing, zo lang je er bent, vluchten in e mooie dingen. Het is niet eens dat ik het wilde, maar ik fietste het liefst naar het verleden. Dan reed ik weer naar de boom aan de Esweg er weer in te klauteren, want bij de klimhut, om er pas uit te komen als de dageraad zich aankondigde. Ik kom er nog ongeregeld.  Zoals ik mezelf er ook op betrap vaker door de straten van mij jeugd te fietsen, voetballen bij de eiken en stoeprandwedstrijden en kaarten met Dinand Beunk en Gery Stam.