VRIJ 62

Van de violen  op de hoek. 

Zo heb ik het genoemd.  Het speelt zich af op een rommelig bedrijventerrein, medio de jaren tachtig, denk ik, mijn geheugen omspittend. Ze heette Ina (volgens mij Klein Nagelvoort) en was een collega van mijn vader bij een instelling voor maatschappelijk werk. Ze was zeker tien jaar ouder dan ik, maar we discussieerden over van alles en nog meer. Over de Wereld, over God en over het Leven. Hoewel er nooit iets ontvlamde was er altijd vuur.  Immer wat te discussiëren. Die bleef, ook toen ik Ina bezocht toen ze met een vriendin in een aantal jaren in een kinderthuis in Andrapradesh.

Als ik in de buurt ben, fiets ik er vaak even langs. Ik hoorde onlangs dat het huis zal worden afgebroken. Arme hoekviolen.