Overigens MCLXXXXXVI

In mijn dagdroom verscheen me een zwarte man met witte ogen. Hij sprak me dwingend-zacht toe, maar ik verstond er geen klap van. Alleen, fluisterruisend: 'Niet doen, blijf hier, hoed je.' Hij droeg geen kleding, maar was evenmin naakt - het klinkt vreemd, en opgeschreven staat het ook vreemd. Ik kan er niks anders van maken, maar koester het raadsel van de sluimerslaap.

Er klonk muziek, zonder dat ik die thuis kon brengen. Het moet, weet ik na raadpleging van de speellijst (Radio 4), het eerste vioolconcert zijn geweest van Bruch in een uitvoering van de violist Vadim Gluzman en het Luzerner Symfonie Orchester onder leiding James Gaffigan.

Van Gluzman en Gaffigan had ik nog nooit gehoord, van Bruch wel. Ik ben een negentiende-eeuwer in de eenentwintigste eeuw. Het meest luister ik naar Schubert en Brahms. En boeken beginnen met Bilderdijk en eindigen met Busken Huet. Sinds bijna vier jaar ben ik platen, cd's en boeken kwijtgeraakt, veel negentiende eeuw. Daar dacht ik aan in de overdagse droom, waarin me een zwarte man verscheen met witte ogen. Nu ik me er bij bepaal: het kan ook een witte man met zwarte ogen zijn geweest die me bezwoer iets niet te doen, me te hoeden en te blijven.