Hoewel het bezit van een hond bijdraagt aan de sociale cohesie in de buurt, werkt het ook wel eens andersom: bijtgrage exemplaren en chagrijnige bazen alsmede zure bejaarden die op te snelle e-bikes je trouwe makker bijkans over de staart rijden: het is geen zeldzaamheid. Maar zo zout als wij het afgelopen vrijdagavond hebben gegeten is ons niet overkomen. Hoewel, eerder beschreef ik op deze plaats hoe een herder onze honden aanviel, waarop de man en vrouw die kennelijk de bezitter van dat kreng waren, ons bedreigden en waarbij de man zelfs handtastelijk werd en mij begon te duwen.

Een op z’n zachts gezegd merkwaardige ontmoeting, waarbij een excuus voor het onaangepaste gedrag van die herder en de vraag of onze aangelijnde honden niets mankeerde dus niet aan de orde  kwam.

Enfin: afgelopen vrijdag avond dus. Wij lopen ons rondje en vermoeden dat genoemd duo zich een honderd meter verderop in dezelfde richting begeeft. Niet van zins af te wijken van ons dagelijks blokje om passeerden wij bedoeld duo, dat hun herder nu wel aan de lijn had, hoewel het beest als een gek tekeer ging. Zij stonden gedrieën op het gras en de man – nu komt het – begon een laserpen op onze ogen te richten, wat ons tijdelijk verblinde. De vent riep: “Dat is niet fijn hè, mongolen!” We waren andermaal flabbergasted. Ik riep iets van hoe zielig en asociaal hij was, waarop zowel man als vrouw bedreigende taal uitsloeg.

Het is de vraag of tegen deze lieden, die het om volkomen onbegrijpelijke redenen op ons voorzien hebben, enig kruid gewassen is. Ik denk inmiddels van wel.  Aangezien wij niet van zins zijn een andere kant op te lopen, bewapenen wij ons thans met een mobieltje. Mochten wij ons voor  de derde maal geconfronteerd zien met dit duo, dat vermoedelijk zwakzinnigheid combineert met een hevige vorm van agressie, dan ga ik ze filmen opdat de koddebeiers bewijs hebben, want zonder dat heet het: ja maar het is uw verklaring tegen die van de anderen.

Kans dat de man probeert mij mijn mobiel  te ontfutselen. Ik oefen inmiddels dagelijks op de bokszak. Oplaseren jullie

TEKST: ERIK ENDLICH

RIJSSEN –Naar verwachting staan  er  zaterdag 4 mei circa 180 wielrenners aan de meet voor deelname aan de Ronde van Overijssel. Het wordt de 170-ste editie van de koers, die daarmee een van de oudste van Nederland is, met start en finish in Rijssen, de stad waar het ooit allemaal begon.De koers geldt bovendien als een der toppers op de jaarkalender, want met een grote reputatie, zowel qua deelname als qua strijdlust als ook vaak met vaak een winnaar van naam en faam.

De organisatie moet vanwege de populariteit van de koers ook ploegen op een reservelijst zetten. Niettemin heeft de organisatie aansprekende ploegen weten te strikken. De wedstrijd is zo populair dat er vijf wielerteams op de reservebank moeten plaatsnemen.

Met teams uit Israël, Tsjechië, Duitsland, Canada, Noord-Macedonië en Australië kan met recht gesproken worden over een internationaal deelnemersveld. Uiteraard ontbreken de Nederlandse topploegen niet.

Een kandidaat die nu veel wordt genoemd voor de zege is de rappe Jelle Johannink, een opkomend talent uit Dinkelland.

Na 35 kilometer koers krijgen de renners al de lastige Tankenberg bij Oldenzaal voor de wielen. Extra aangenaam omdat de Boeskoolstad is dit jaar 'Stad van de Ronde' is. Naar verwachting staan er veel leden van de Oldenzaalse Wielervereniging op de strijd ‘hun’ berg. Op de top liggen de eerste punten voor het klassement.

TEKST: Harry HOSPERS

Wij hebben een houtkachel. Het bezit daarvan jaagt lieden met een ondeugdelijke longfunctie in de gordijnen.  De pijn zit ‘m in het verbranden van hout. Vanwege die houtkachel, welke immers niet louter ter opfleuring van het interieur staat opgesteld, wordt er de nodige rook de atmosfeer ingejaagd. Overigens doen wij, althans doet mijn vrouw, dat geheel volgens zekere regels, teneinde de alom aanwezige longpatiënten zoveel mogelijk te sparen.

Vooreerst kijkt mijn eega de brandapp  na. Overigens meer op grond van een ritueel, daar het volstrekt duidelijk is wanneer houtverbranding verantwoord is of niet. Mist, hevige regen of andersoortig vochtig weer betekent: niet fikken. Een blik uit het raam is voldoende om die situatie vast te stellen. Goed: stel dat de weergoden de houtkachelstoker – en vooral de kortademige omwonenden - welgezind zijn. Dan nog kan vochtig hout roet in het eten gooien: het walmt dan dat het een oordeel is. Geen vochtig hout? Vervolg uw weg naar punt drie: goed hout. Geen waaibomenhout of alles wat afkomstig is van bomen uit moeras en beek, zoals broekhout en ander dubieus en waterhoudend gewas. Ten slotte: de houtstoker moet van wanten weten. Geknoei met te grote stukken hout en  het bouwen van een soort wigwam leiden louter tot rookontwikkeling. Nee: u moet iemand hebben met het inzicht van bijvoorbeeld mijn wederhelft.

Reeds als kind ging haar belangstelling uit naar activiteiten die voorbehouden zijn aan de ware pyromaan. Een door haar en andere kinderen gebouwde hut zou, na ampel beraad door de jeugdige gebruikers,  door een van de grote jongens in de fik worden gestoken. Hij faalde jammerlijk, waarna mijn toekomstige eega – de jongste van het stel – met behulp van wat kranten en enkele stukjes hout zowel de hut als omliggende bomen in lichterlaaie wist te krijgen. Omwonenden waarschuwden de brandweer, die een en ander met moeite wist te blussen. Vanzelfsprekend was de dader – ook toen reeds vlot ter been – inmiddels naar huis gerend, van waaruit de verrichtingen van de brandwachten goed te volgen waren.

We hebben al een paar keer bijna een schoorsteenbrand gehad.

Erik Endlich

De straten en stegen van ooit er nog zijn er nog en ik houd er rekening mee dat het voor eeuwig is of voor iets dat daar  in de buurt komt. Het komt me voor als marmerstof, twinkelregen die van boven komt.

In dat aanschijn overzie ik het bestaan, de wereld aan mijn voeten, de stegen die ik zo goed ken, de lantaarn met oranjegloed op de hoek van de straat met dat diffuse licht, de nachtegaal in de boom, de  kikkervisjes in de spoorsloot, de herinnering aan de schoonheid die ik ontdekte als kind  bij de spoorsloot die altijd bewaarde en  dan ook nog het marmer uit de bergen, dat ermee verbonden werd door de liefde.

Ik koester de straten en de spoorsloten van ooit en van nu, wij zijn stof en leven is vorm. Waar dat samenkomt worden herinneringen geboren, rijzen beelden op uit marmerstof, worden beelden gehouwen uit sterrenstof. Dat verbindt en verdiept. En zelfs Goor wordt er mooier van – kun je nagaan.

Ook daarom houd ik er zo van, dankzij de herinneringen die het oproept. Het is de muze in de steen, dat lied van verlangen, dat ik me van vroeger herinner. Alsof je Pietrasanta bent – de artiest, vorm, de geur van ooit en ook van altijd, alles door engelen betoverd.

Ach, nachtegalen, aanlnminnige lokroep, Paloma, ach marmerstof, ach verbeelding van eeuwigheid, op naar de Hof...