Overigens MCXXXXXXXXIV

Anton de Ridder, dat is niet eens de broer van Alfons de Ridder. Ik dacht waarachtig even dat Anton de Ridder twee muzen heeft gediend: de letteren en de liederen. Zijn naam hoorde ik op Radio 4 waar ik naar toe schakelde na driekwart middag sport op Radio 1. Van voortdurend orgastische bombast over treffers en punten naar klanken en teksten die de eeuwen der eeuwen trotseren.

Alfons de Ridder (1882-1960) schreef onder zijn pseudoniem Willem Elsschot een literair oeuvre van bescheiden omvang, doch van onbescheiden kwaliteit. Anton de Ridder (1929-2006) was een zanger van klassiek repertoire. Van hem had ik tot vanavond nog nooit gehoord, vandaar dat ik dacht aan één en dezelfde persoon, maar Anton bleek een tenor. Wel viel een nadrukkelijke overeenkomst op, geen van beiden was van origine in letteren respectievelijk liederen kostwinnend bezig. Alfons de Ridder was om den brode reclameman en Anton de Ridder van professie diamantslijper. Beiden op een geheel eigen manier voor de schittering geboren, zij het in een ander metier dan ze hadden bedacht.

Elsschot reken ik tot het beste van de Nederlands/Vlaamse literatuur. Een beperkt aantal boeken, uitermate toegankelijk (dus voor grote geesten die met bijvoorbeeeld James Joyce dwepen zonder er ook zelf  bij benadering ook maar een ruk van te begrijpen), maar magistraal qua stijl en stof. Het gaat niet om dure woorden, maar om mooie woorden, meer om zeggingskracht dan om vertoningsmacht. Schrijven is een kunst. Net als zingen. Het vergt artistieke ridderschap. In 'Lucia di Lammermoor' van Donizetti zong vandaag bij Anton 'Het Huwelijk' van Alfons een beetje mee.