Overigens DCCCLXXIV

Laat ik maar beginnen met een lied, op de grens van Louis Neefs, bekend van Margrietje, voor wie de rozen zullen bloeien, maar dan dat optimistische lied 'Laat ons een bloem' vanwege het ongebreidelde optimisme. En dat moeten we zijn, vooral nu, want zonder optimisme komen we nergens. Dat optimisme zit voor mij ook in Margrietje, want dat is verbonden met het aangewaaide meisje. Ze leerde het bij ons uit het hoofd en als ik het inzet zingt ze het meteen voluit.

Het meisje waaide in 2017 aan, omdat ze een huis, voeding en opvoeding nodig had en dat konden we bieden, want behalve nul alles kun je delen. Belangrijker nog is dat ze rust reinheid en regelmaat leerde, waardoor ze van boos en bang veranderde in nieuwsgierig en leergierig; ze hoefde niet meer te vechten voor een plek, zich niet meer te wapenen met een pantser en een grimas. Ze ging beter presteren, luisteren en niet te vergeten voetballen en tiktokken.

Als we gingen fietsen zette ik met mijn gemankeerde stem Margrietje in en nam zij het over. Zó dat de rozen weer gingen bloehoeien. En dan zongen we ook over het groene biezebiezebos van Martine Bijl. Het mooiste is als een aangewaaid meisje uitwaait in een huis gaat wonen waar ze mag zijn die ze is geworden. Ze komt nog met regelmaat op bezoek en Louis Neefst is er - hoe dood hij ook is - er altijd bij.  En mij hart zingt: Laat ons een bloem - YouTube