Slavenarbeid

 Ach – hoe mooi is het voorjaar! De kou is uit de lucht, vogels kwinkeleren, de insecten die er nog zijn zoemen dat het een lieve lust is, de grond: daaruit spruiten bloemen, terwijl de knoppen van bomen en struiken op barsten staan. Dit alles stemt tot vreugde. Het is schone schijn zo realiseer ik mij maar al te goed. Want onder de grond rommelt het. Ongewenst en tegen de verdrukking in vindt het een weg naar boven. Er is geen weg terug. Kortstondig genot als gevolg van het voorjaarszonnetje maakt plaats voor een gevoel van neerslachtigheid. Ziedaar: het onkruid baant zich een weg tussen enkele luikende en tere bloempjes. Nog even en ook de lonkende flora legt het loodje want distels, grassen, ongewenste zaailingen en ander ongerief overwoekeren alles.

Daar de eega heeft bepaald dat ik de portefeuille “Milieu” beheer – waarvan ik aanvankelijk vermoedde dat dit slechts het aan straat zetten van de containers betrof – dien ik ook het onkruid uit de tuin te trekken. Het is slavenarbeid. Een andere omschrijving schiet mij niet te binnen. Het doet denken aan katoenplukkers in Amerika, die voor heel weinig (ik krijg er niets voor) ploeteren dat ze er bij neervallen.

De voortuin biedt om de een of andere reden een uitermate gunstige omgeving voor onkruid. Dit dient met de hand en met wortel en tak te worden verwijderd. Zittend op een laag krukje met de lange benen gestrekt voor mij, pluk ik mij de vellen van de vingers. Niet zelden brandt de koperen ploert op rug en nek en ben ik na een dag hevig rukken gebroken en gesloopt. Passanten, goed bedoelend maar irritant als muggen, wijzen op het fraaie weer, prijzen mijn inzet en kouten over hun hond en vakantie op Mallorca en vragen hoe het met vrouw en kinderen is. Mijn gemoed brengt mij er bijna toe te gillen: “Opzouten met je hond en je achterlijke vakantie! Laat mij werken, ondertussen groeit het onkruid maar door!”

In plaats daarvan plaats ik moeizaam grijnzend wat gemeenplaatsen. Onkruid plukken is een slag winnen, maar de oorlog verlies je: nadat ik een container vol  heb binnengehaald,  begint de volgende dag het ongewenste kruid zich weer een weg naar boven te zoeken.

Was het maar weer winter.

TEKST: Erik Endlich