DCCXCV

Het was voor mij volkomen nieuw: het koetsiershandje. Karel van het Reve had er één, las ik in een brief die hij schreef aan Dimitri Frenkl Frank, die een beroep op zijn kennis van Rusland deed bij de voorbereiding van de musical over Tsjechov. Bij wie een koetsiershandje heeft, trekken de vingers krom, zodat hij of zij niks kan met die hand.

Dat herkende ik wel: niks kunnen met één hand, sterker nog, ik overtroef hem, want kan niks met een hele arm. Zou dat een koetsiersarmpje zijn? Dan heb ik ze beide. En nog sterker: ik heb dan ook een koetsiersbeen.  Het is gek, maar alwie het heeft, weet je dat het niet zo zeer gewoon is, maar wel veel voorkomend. Officieel heet het fibromatosis facialis palmaris, gewoon huiselijk: de ziekte van Dupuyten, naar de ontdekker en dus naamgever.

Ik heb die ziekte trouwens niet. Evenmin herken ik het probleem van Van het Reve met het sluiten van het manchetknopen en het omdoen van zijn horloge. Ik heb nog nooit een manchetknopen gehad en evenmin een horloge. Het voordeel van Van het Reve was weer dat een koetsiershandje na interventie van een chirurg met een maand genezen is. Dat geluk is mij dan weer niet beschoren, maar met rechts een stukkie tikken is óók een kunst, vind ik.