Overigens DCXCXV

Oneindig landschap van verrassingen. Het is me zó bekend, want als ik van Bolkshoek en Wateregge binnendoor naar Hertme rijd en vandaar zigzaggend naar Saasveld, ken ik niet elke boom, maar wel véél bomen. En struiken. En de boerderijen, en de schuren en helaas ook de knotsen van woningen van nieuwe rijken, maar ach, elke streek zijn eigen prots en praal.

Een opa van mij die ik nooit heb gekend ging met de fiets naar deze dreven om er kruiden te zoeken die heilzaam zouden zijn om zijn ziekte te beteugelen. Het hielp niet, maar hij wachtte met doodgaan tot mijn moeder zwanger was van mij. Ik ken hem alleen uit de verhalen van mijn moeder, die trouwens deze mand alweer zestien jaar overleden is. Ach, gedachten in Hertme.

Dat denk ik dan, ja, er gaat wat door een mens heen, fietsend in het schilderij dat Hertme heet. Ik nader Saasveld. Het is geen schilderij, het is een gedicht dat zich openbaart: in de geweldige/ruimte verzonken/de boerderijen/verspreid door het land/boomgroepen, dorpen,/ geknotte torens, kerken en olmen/in een grootsch verband. (uit 'Denkend aan Holland' van Marsman).