Overigens DCLXXII

Hij loopt geregeld voor me uit, ik hoef maar aan hem te denken om hem te zien. Het is een fotootje, maar ook veel meer dan dat. Ik schat hem een jaar of vier, hooguit vijf. De jongen draagt een blouse boven een korte broek en loopt aan de hand van zijn vader. Ze komen van de Van Buurenstraat en lopen richting de Esweg, van de straat met de kastanjes naar die met de eiken. Hij loopt met zijn vader naar een plek waar een nieuw huis verrijst. Alles ademt nog belofte.

Het beeld komt zich steeds vaker voor mijn geestesoog.  Ik ken deze kleine jongen die de veilige hand van zijn grote vader vasthoudt. Soms verbeeld ik me dat hij omkijkt, wat niet kan, want het is een foto, mij een blik van herkenning toewerpt en me aanspoort te blijven volgen. Als hij omkijkt, zie ik mezelf. Die kleuterjongen ben ik. Vol vertrouwen. Volkomen veilig. Al een leven loopt hij mee, maar onbereikbaar, hij is wat ik was, ik ben wat hij blijft. Hij verdwijnt, lost op.