Overigens DCLXVI

Tom Jones is vandaag tachtig geworden. Dat is toch knap voor een zelfbenoemd drankorgel annex sexjunkie. In de jaren zeventig zal ik hem ontdekt hebben, wat niet zo ingewikkeld was, want hij scoorde behalve dranken en vrouwen (naar men zegt, want het meeste is imagebuilding) toen hit na hit. Hij zou me niet bijgebleven zijn als hij zich niet had verbonden met Van Morrison en Jeff Beck. Van Morrison is onovertroffen als nukkige bard annex multi-instrumentalist, de één jaar oudere Jeff Beck zit daar kort achter, niet als bard natuurlijk, maar als gitarist.

Zet daar een vocalist als Tom Jones bij, haal de zoetigheid weg en alles komt voorbij aan weemoed, verlangen en sentiment, van liefde en de dingen die voorbij gaan.

'Sometimes we know, sometimes we don't/Sometimes we give, sometimes we won't/Sometimes we're strong, sometimes we're wrong/Sometimes we cry.'

Zo word je tachtig en verkoop je honderd miljoen platen, veertig studioalbums en dik honderd singles. Tom Jones is nog lang niet van plan om met pensioen te gaan. Gevraagd naar het geheim, dat hij immuun lijkt voor ouderdomskwalen, zegt hij: 'Veel water drinken en niet te veel sigaren roken.' Daar kan ik ook mee leven en zelfs nog heel redelijk. 'You're the keeper of the flame/And you burn so bright/Baby why don't we re-connect/Move into the light.'