Overigens DCLXIV

Podcast is helemaal van deze tijd, iedereen iis ermee bezig, als maker, als luisteraar of als recensent. Ik  ben er gek op, maar tegelijktijd zie ik het nieuwe niet, want ik heb een kast vol. Alleen de naam was anders. Wat nu de podcast is, was toen het cassettebandje.

Ik heb een kast vol opgenomen debatten, gesprekken, discussies, interviews, gemaakt voor met name radio.  Een potkast vol verhalen. Cultuur, politiek en straatleven.

Al een poos vermoed ik dat de prut teloor gaat, wat ik zonde zou vinden, niet omdat het zo bijzonder zou zijn, maar vanwege tijdbeeld en herinnering en - naar Elsschot - weemoedigheid die niemand kan verklaren, maar die des avonds komt wanneer men slapen gaat.