Overigens DV

Onder trouw tegen wil en dank.

'Zo, dus jullie gaan in ondertrouw?’, concludeerde de ambtenaar van de burgerlijke stand. Ik lazerde bijna met de goede kant van mijn lichaam van de stoel. Ondertrouw! Was haar de kolder in de kop geslagen? 'Nee', zei ze, wat nog niks zegt.

Ik vertelde dat ik niet wil trouwen, omdat er met mijn verstandelijke vermogen niks mis is, al wordt daar inderdaad hier en daar wat genuanceerder over gedacht, maar dat ik niettemin wel een paar essentialia wil regelen, met de liefde van mijn leven en het aangewaaide meisje in één huishouden. Dat zij en ik de humane variant des huwelijks verkiezen.

Het geregistreerd partnerschap derhalve, zei ik haar. Het huwelijk is Kerk en Staat, wedijveraars in Kort en Klein. Het moet niet gekker worden, bedacht ik.

Na het tekenen van de papieren voor een geregistreerd partnerschap spreekt de gemeente volgens de ambtenaar over een periode van ondertrouw. ‘Zo heet dat nou één keer’, gnuifde de ambtenaar van de burgerlijke stand ze lachte er vrolijk bij.