Overigens CDXCVII

Op mijn bureau ligt een aantekeningenblad. Ik zie letters, lees namen, zuig citaten op en zie ingevingen van mezelf terug. Zeven telefoonnummers van ik heb geen idee wie allemaal. En citaten van Rudiger Safranski, iets over een huwelijksportret van Antonio van Diemen en Maria van Aelst. De opdracht aan mezelf voor het uitwerken een essay over Ongeduld van Stefan Zweig.

Soms vind ik een notitie die ik niet kan lezen, mijn schrift was nooit leesbaar voor anderen, maar sinds een jaar of vijf zou een haan zich nog voor zulke poten schamen. Ik heb ook namen genoteerd tussen de lijnen van gelinieerd papier in het schrijfblok van onafgemaakte zinnnen, weergaloze ideeën, vol telefoonnummers, deprimerende gedachten, opgetogen onzin en nagejaagde dromen.

Ik heb honderden van deze notitieblokken vol aantekeningenbladen en losse ideeën, ergens wacht nog een ruim bemeten kartonnen doos vol met kriskras volgeschreven achterkanten van sigarendoosjes, vooral Oud Kampen, ach ja, doorrrookte romantiek, veelal pro memorie en nog meer, veel meer memento mori. Om te lachen en te huilen en soms allebei, nergens goed voor behalve voor mij.

Hoe ouder ik word, des te meer ben ik een herinnering aan mezelf.