Overigens CDLXIX

Vanmiddag - prachtig blauwe hemel, scherpe felle zon - fietste ik naar de noordelijke rand van Twente. Daar had ik niet over nagedacht, over die route. Ik dacht geen doel te hebben tot ik besefte dat ik in dit lege, lome en lange land naar mijn grootouders fietste. 

Ik fiets door de late jaren zestig en de vroege jaren zeventig. Het is gek dat nu, jaren later, mezelf zie fietsen. Of lopen, dat kon ik toen. Ik kijk naar een film die ik ken. De route via Lageveldsweg en Sliepersdijk liep ik vaak. De mooiste wandelingen loop je levenslang alleen.

Ik zie de jonge knaap die ik was. De knotwilgen en de droessloten. De jaren van 538. Het huisnummer van 'opa en oma' en van de popsoundboot op de Noordzee. Bij elke blik die ik werp maakt zich een herinnering los. De oude man die ik ben gaat op bezoek, maar voorbij 538.

Om mijn grootouders te ontmoeten loop ik door naar de dodenakker. Ik kan bij de graven nog gewoon met ze praten, terwijl ik weet dat ik me tot bacteriën richt. Ik praat evenwel vooral met mijn eigen herinneringen. En ga op de terugweg bij mijn ouders langs. Ook bacteriën.