Overigens CDLVII

Je hebt wegen en weggetjes die je kunt dromen.  Daarom stemt het me tot vreugde dat ik weer over de Hortmeerweg kan fietsen. Het was, vernam ik van Landschap Overijssel, enige tijd  afgesloten vanwege de wetenschap dat twee kraanvolgels er domicilie hadden gekozen om de soort in stand te houden. Daar wensen ze geen pottenkijkers bij, ook niet de onschuldige kaste der gemankeerde fietsers.

Er zouden twee babykraanvogels zijn geboren. Ik ben op terstond kraambezoek gegaan, doch trof niemand thuis. Wel toog ik naar mijn eigen begin in de benoorden de Hortmeerweg gelegen Schaddenbelt. Dat is aan de rand van het hoogveen van het Wierdenseveld bij Nijverdal. Een gebied waar natuurgrond een cultuurgrond, een kronkelende grens waar de ontginning der woeste gronden hortte bij een heidemeer.

Waar veel leven kon ontstaan, nu weer schaddie en beltie ter instandhouding van de zwarthalzige kraanvogels, aan het eind van de zomer. Zo heeft elk einde een begin, wist Johanna van Buren in 1937 al:

Krönnenzommer, teumt nog effen,
Oewen glaans is oons zoo leef.
't Leste bettien, det oons van de
Grote wealde oaverbleef.
Krönnenzommer, gauwkump 't scheiden,
Van den riekdom en dén fleur
Noew goa-w nog zoo ingelukkig
Oewe lichte daege deur.
Nog siert volop 't greun de beume,
Al is 't eerste mooi vergoan.
Wegend' weer hef eankelt ene ’t
Kleurenkleed al an edoan.
Nog bleuit dahlia's en rozen
Met nen fellen, laeten glood,
Iiesterkrallen, rozenwepen
Hangt as hete droppels blood.
Nog geet zunne oaver 'n akker
En oons warm de rugge langs,
Löt oons achterumme zeen en
Maakt weer wakker 'n oald verlangs.
Krönnenzommer, net of harfstied
Ginder oew te wenken steet.
Krönnenzommer, teumt nog effen,
Nog neet hengoan, toe, nog neet.