Overigens CDV

Anna Blaman heb ik altijd een intrigerende vrouw gevonden. Ik ken haar alleen als schrijver, en verder alleen in de geest. Bovendien is ze dood. Je hebt dat soms met mensen. Liefde op het eerste gezicht, niet fysiek want Blaman was van de vrouwenliefde. Ze stierf toen ze 55 was aan de gevolgen van een hersenembolie... die ik ook kreeg toen ik 55 was, en overleefde, tot nu toe.

De liefde geldt het werk van Blaman, inzonderheid de psychologische roman 'Eenzaam Avontuur' die precies zeventig jaar geleden verscheen en die ik dik veertig jaar geleden verslond. Het ging over geluk, bedrog, spel en overspel en over de ware liefde in de gelijkgeslachtelijke, hoewel ik bij het lezen van dat boek altijd denk dat de vrouw meer houdt van de man die ze verlaat dan voor de vrouw die ze bemint. Voor mij gaat het boek (lezen, mensen, lezen) ten diepste over fundamentele eenzaamheid, onvermogen en over de dunne grens tussen lief en leed dat leven heet.

Zó leven, zó schrijven - dat wou ik ook, niet de homoseksueel-vleselijke betrekkingen, want op dat punt verkoos ik die met vrouwen, tot ze begonnen over nestjes bouwen, kindjes maken en - om zulks te rechtvaardigen - jezelf met een boterbrief in de boot te laten nemen.

Ik heb niks met gelijkgeslachtelijk lichaamssappenverkeer en niks met ostentatieve homosexuelen, van die geëxalteerde 'kijk-mij eens-homo/lesbo-zijn-types, dat gepronk en gepraal. Blaman koketteerde niet, verplaatste zich per motor én.... kreeg de P.C. Hooftprijs, tot ontzetting van veel collegae.

Ik bewaar een foto (niet het origineel, maar ooit secuur uit een tijdschrift geknipt, een mijner verknipte aandriften) die op het Boekenbal werd geschoten, in 1948, het jaar waarin 'Eenzaam Avontuur' verscheen. Blaman is er met Ed Hoornik die een hand om haar heen slaat. De foto is onder zo veel meer nog ook zo mooi doordat Gerard Reve er op staat, de cliniclown van het homo-erotische schrijversgilde en dus in alles het tegendeel van Blaman (met naast Reve wél Hanny Michaelis).