Overigens CDI

Precisie (oktober 1974)

Een jongen in de klas, ik meen Pim van Erik, had het in een spreekbeurt over het boek Eline Vere over Vera. Een andere Pim, namelijk Pim Koppies, onze leraar Nederlands, tilde daar niet zwaar aan. Hij gaf een 7. Het ging niet om de feitelijkheid, maar om de perspectieflijn. Dat soort lulkoek heette lesgeven. Koppies kwam uit Amsterdam en verhaalde over de hoofdstedelijke sociëteit De Kring, hield van beatmuziek en ging met leerlingen mee naar De Tapperij en hield zelf soms een ‘party’ voor leerlingen in zijn huis aan de Meulenbeldlaan. Ik was daar niet zo van, dat soort feesten,  ik hou niet van hippie-trendy-stickie, van hype naar hype - en nog steeds niet.

Als scholier was ik een loner, op het plein zonderde ik me af en op feesten stond ik als ik al kwam nooit vooraan. Altijd een afkeer van groepsvorming gehad. En ik schreef of las liever. Voor een groep een verhaal vertellen, daar konden ze me wél voor wakker maken. Mijn spreekbeurt ging een paar weken later niet geheel toevallig over de novelle Noodlot van Couperus en ik kreeg een tien. Had ik nooit eerder gehaald. Koppies vroeg of ik bewust een dun boek koos. Dat moest ik tegenspreken, want ik wilde het ook nog over een Vera hebben vertelde de klas over Vera Janacopoulos, en droeg het op haar geschreven gedicht van Jan Engelman voor, voor de Pimmetjes.