Overigens CCCXCXI

Het was al een tijd geleden dat ik hem gezien had, maar het was onmiskenbaar Jan Herman Scholten, wethouder van professie, ten tweede male in Haaksbergen, tussentijds in Twenterand. Aardige man, op eigen terrein, helemaal op zijn plek in het Aamsveen, volkomen verdoold in het Engbertsdijkveen. Zijn ster straalt bij de Sterdragers, zijn terrein is dat van de boys van Bonifatius.

We waren beiden amechtig op zoek naar het bedrijfsgebouw waar een bijeenkomst zou plaatsvinden over logistiek. De oorzaak is de grenzeloze saaiheid van industrierreinen die bedrijvenparken heten. Ik bedacht hoe komisch het is als de logistiek het vinden van een zaaltje waar een logistiek debat plaatsvindt in de weg staat. De vaderlandse vreugdeloosheid van plaatwanden.

We stonden voor een hoog hek dat hermetisch was afgesloten met zware ketenen. Het leek alsof we bij een kerncentrale stonden in plaats van bij een gigantisch pakhuis, want dat is wat het feitelijk was, eeen enorm pakhuis met dozen,en kisten. Hij nam mijn loopstok mee als we soms een trap op moesten en ik mijn ene hand hard nodig had voor de leuning; wethouders zijn dienaren des volks, wat velen hunner niet weten, maar Scholten wel. Het is dan ook een geslacht van godgeleerde predikers, zielzorgende discipelen, Jan-Herman ook, in zekere zin, want met de Berap als Bijbel.