Overigens CCCXL

De betekenis van Woodstock zal ik niet ontkennen, maar het aura van een wereldschok dankzij love, peace and understanding die nóg zou naschokken komt me lachwekkend voor. Woodstock zou de wereld hebben veranderd. Ik gun een ieder een bijzonder geloof, maar ik zie de bijzonderheid niet en geloof er ook nog eens niets van. Het was eerder het begin van de vertrutting, zij het op Joan Baez na natuurlijk, en nee, don't think twice.

Mijn particuliere Woodstock is dichterbij. Het ligt op popfestivals in Markelo en Lochem, een jaar of vijf na Woodstock. Ik ging er naar toe, in mijn eentje, met de fiets of de solex. Ik was vijftien, zestien jaar. Ik wilde toen al interviewen, niet voor de treurige schoolkrant van het Christelijk Lyceum, maar voor mijn eigen krant, met zeven abonnees, mijn ouders, mijn oma, een tante en de buren die Pierik heetten. Ik heb Bram Vermeulen geïnterviewd.

Daarna verschoof mijn Woodstock naar Nijverdal, flowerpower in de berg, met festivals waar prijzen werden uitgereikt aan ‘popvrouwen van het jaar’, zoals koningin Juliana, sexradiomevrouw Germaine Groenier en minister Irene Vorrink. Ik was een broekeman nog, maar als ergens mijn volwassenheid uitbotte, dan daar. Ik was geen deelnemer, meer een beschouwer, ik kwam pas tot leven als ik vragen kon stellen. En dat is nooit meer veranderd.