Overigens CCLIV

In het zuiden van Spanje ben ik thuis geweest. Ik vind Barcelona een mooie stad en Madrid ook. Echt de moeite waard vind ik het daar waar Spanje naar de zee ruikt, verse vis en vreemde verten. Cadiz! God, wat ben ik daar thuis geweest, het trage leven,op pleintjes met één winkel, die gesloten was, een café dat elk uur over enkele uren open zal gaan en een dikke boom met drie oude murmelmannen met brabbelbetogen over politek, reumatiek en zure pruimen.

Spanje is Cadiz, is Sevilla, is Cordoba, is Granada. En alles is - ik ervoer het in de jaren zeventig, tachtig en negentig - doortrokken van politiek. Ik was er nooit langer dan enige weken, altijd met voertuigen waarmee je land en volk leert kennen, dus met de trein of met de fiets. Weken fietsen in Andalusië. Rilke lezen in Ronda. Ik was er in 1989 toen de rechtse Partido Popular groot werd en het einde van de linkse PSOE zich aftekende. Tot vandaag dus.

Politiek en cultuur, je kunt er alles van zeggen, maar ze tintelen vooral in Andalusië, met zijn loomrode landschappen en zijn witgele huisjes, waar elk zicht einde noch einder heeft.  Alles is onstuimig in en aan Spanje, dictatuur, koninkrijk en republiek. Ik vind verkiezingen in Nederland boeiend, in Zwitserland en Timboektoe ook, maar in Spanje helemaal. Het zit er niet meer in, maar ik zou er zo weer naar toe fietsen of treinen - om weer even thuis te zijn.