Overigens CXXVIII

Je moet op eigen benen staan en daarom leert een mens rechtop te lópen. Het gebeurt vanzelf en dat hoort ook, want anders hadden we in plaats van de ledematen wel de vinnen gehouden die we hadden toen we nog in de zeeën leefden die ons baarden. Zodra je eenmaal op je eigen benen staat, kun je zeggen dat de fysieke ontwikkeling op dat punt goed (ver)loopt. Als je wandelt, sta je er letterlijk niet meer bij stil hoe wonderlijk dit is. Dat geldt uiteraard voor elke functie in en aan het lichaam. Ach, wat een mirakels vernuft.

Je staat er dus niet bij stil omdat je er al te makkelijk aan voorbij loopt, maar het is geen vanzelfsprekendheid dat je blijft lopen. Er hoeft maar iets te gebeuren (een ongeluk, de ouderdom, een bloeding, het toeval) of je benen dragen je niet meer. Vier jaar geleden heb ik opnieuw leren lopen  nu ja, lopen, wat heet, ik mag blij zijn als ik nu een slak bij kan houden. Maar toch, de eerste twee decemberweken van 2014 werden touwtjes stelten, door elke dag een kwartiertje schuifel-de-schuifel  te oefenen, been, voet, stap, kort langs de muur ter rechterzijde en links de fysiotherpeut die mijn chaperone was.

Ik meen me te herinneren dat ze Susan of Sandra ten Bokum heette. Dankzij haar, doordat zij  bijna elke dag  met mij een rondje over de afdeling liep, wat natuurlijk gewoon haar werk was, maar je moet niet elke illusie kapot redeneren, kon ik twee dagen na de laatste ronde van 17 december het ziekenhuis verlaten op weg naar het revalidatiecentrum, nee, niet te voet, ben je belatafeld, want er zijn  grenzen, bij mij  na zo'n honderd meter. Je hebt slakken die daar een moord voor zouden doen, dat houdt me op de been.