Overigens CXXXII

Margo Minco kreeg vandaag de P.C. Hooftprijs toegekend. Daarmee vergeleken verbleekt alles van de dag. Ik las het 'Het Bittere Kruid' voor de lijst van de middelbare school, want niet te dik, zoals ik van Louis Couperus voor 'Noodlot' koos. Ik vind het nog steeds hoogtepunten in de Nederlandse literatuur, omdat elke zin goed is, elk woord raak en elke punt een punt.

In mijn lijfblad Het Parool las ik vanavond dat het oeuvre van Minco haar particuliere geschiedenis verandert in in iets dat veelomvattender is dan haar eigen leven en dat al meer dan een halve eeuw wereldwijd tot de verbeelding spreekt. En zo is het. En dat is schrijven. In haar spoor las ik Carl Friedman, Primo Levi en en Philip Roth en leerde drie dingen.

Ten eerste dat de macht van het boek kan schrijnen en schroeien, ten tweede dat verdoemen en vergeven twee kanten van één leven zijn en ten derde dat goed schrijven een kunst is.  Dan zit ik al een aantal weken een beetje dommig te miezemauzen met persoonlijk gezeik over ziekte en gebrek, in een leven vol onverdiende welvaart en ongekende luxe - ach ja.