Overigens LIX

Een toenemend aantal gemeenten schaft de hondenbelasting al dan niet gefaseerd af. Dat komt, denk ik, omdat mensen gek zijn met honden. En omgekeerd. Ik kan daar goed mee leven, al heb ik niets met honden. (Ik ben meer van de katten, die al jaren belastingvrij kunnen worden gehouden, zij het niet door mij, want ik ben er allergisch voor.)

Honden doen gekke dingen met mensen. Zo las ik recent in Het Parool een artikel over Jip. Het dwergkeesje meet twintig centimeter en weegt vijf pond, maar kostte bij de fokker wel achthonderd euro. Dat is temeer duur daar Jip een precaire gezondheid heeft, speciaal voedsel moet krijgen, elke maand een afspraak bij de kapper heeft (wat los staat van de trimsalon, die Jip ook frequenteert) en gaat regelmatig ter controle naar de dierenarts.

Jip heeft twee baasjes, Jerry en Jeroen, dus de drie J's. Ze waren dol met en op elkaar, tot Jerry de benen nam. Het werd hem een te zware belasting.

Het werd een rechtszaak. Jeroen wil dat Jerry meebetaalt aan de zorg voor Jip. Hij eist tienduizend euro. De kantomrechter doet er lang over, de hij zucht en steunt, verwijst beide partijen naar de gang om het onderling te regelen, lijkt een tik Van de Molen te krijgen (zo heet hij ook), noemt Jip 'een doorgefokt hondje', vindt de gevraagde tien mille te hondsdol en vonnist uiteindelijk achthonderd euro. Een bijzondere vorm van hondenbelasting.