Overigens LVII

Er moest van mij vanwege een nieuw avontuur een foto worden gemaakt en ik besloot dat dit dan maar bij de oude acacia zijn beslag moest krijgen.

Wat valt daarover te zeggen? Het is een historische plek, temidden van de waterweiden die een groot deel van het jaar blank stonden, en tot een veerverbinding noopten, een driesprong waarvan de geschiedenis teruggaat tot de middeleeuwen, toen hier de kruising was waar je kon kiezen uit de voortzetting van de reis richting Oldenzaal/Münster in het oosten dan wel Deventer/Zutphen in het zuidwesten of Zwolle/Kampen in het noordwesten. Om man en paard op krachten te laten komen kon er een stevig maal worden gebruikt, een glas (of een vat) worden gedronken en vervolgens een bed worden beslapen, al dan niet in gezelschap, want reizen waren in die dagen vermoeiend en niet gespeend van gespuis en ander gevaar, dus moest je vieren dat je al zóver was gekomen en hopen dat je je bestemming zou bereiken. Er werd alhier ook tol geheven en volgens mij was de kastelein tevens predikant en tollenaar, de heilige drie-eenheid van wijn, woord en weelde. Ooit stak bij deze driesprong een kleine acacia z'n kruin boven de grond. Er vestigde zich een smederijtje (onder meer voor het beslaan van paarden); een ijzeren pot bij die acacia herinnert daar nog aan. Ik kom er met enige regelmaat, om de rest van de wereld te overdenken.

Jaren geleden ben ik des nachts op een bankje onder de bescherming van de acacia in slaap gevallen en droomde van de Spanjaarden, de Fransen en de Duitsers die deze strategische nederzetting uiteraard onderwierpen (een wierde temidden van regelmatig onderlopende broeklanden) en over de boom die alles trotseerde en toedekte. Ook mij toen ik er somtijds een sigaartje rookte en een kruikje leegde. De acacia weet veel van mij, is me vertrouwd, en het aanschijn van deze oude reus die zoveel weet levert mijns ondanks mooie foto's op, zeker als Henny de Mönnink ze maakt. Over dat nieuwe avontuur waarvoor die foto nodig was later wellicht meer.