Overigens LVI

Op de radio hoor ik Marja Vuijsje, die toch al een aantal waardevolle boeken heeft geschreven, zeggen dat ze zich soms de typiste van haar eigen werk voelt. En dat een boek nooit zo mooi wordt als je het al hebt gefantaseerd. Dat zijn intrigerende zinnen.

Een zin krijgt volgens mij pas zin als de woorden blijven haken. Ze mogen schuren om te schragen. Ik vind dat 'Het rijbewijs van Nematollah, een eerder boek van Vuijsje, van overheidswege huis-aan-huis moet worden verspreid. Teerkost voor de ziel in ons paradijs aan de afgrond van de etterzwerende angst en het afgewende gelaat.

Vuijsje, telg van een schrijvende familie, was te gast vanwege haar ne verschenen boek dat 'Oude dozen' als titel kreeg, sowieso een intrigerende titel , maar helemaal als je weet dat het gaat over de vrouwenstrijd van de jaren zestiig en zeventig. De titel verraadt de brille van de zelfontleding zoals zelfreflectie moet zijn.

Ik bleef zojuist haken aan de bijna terloopse opmerking van Vuijsje dat zich de typiste van haar eigen werk voelt.  Daarmee miszegt ze niks over haar schrijverschap, laat staan dat ze zichzelf als auteur desavoueert vanwege de kwalificatie, ze toont juist een schrijver te zijn die woorden typt voor alles wat ze doordacht en doorleefd heeft.