Overigens XXXIII

De filosoof Maarten van Nierop is overleden. Ik wist niet van het bestaan van de man, maar las vanavond in Het Parool, waarvan ik uit roeping en aandrift de enige abonnee in het dorp ben, een necrologie wegens zijn verscheiden. Wat me raakte was zijn fascinatie voor de filosoof Arthur Schopenhauer, wiens wereldbeeld - om het zo maar eens te zeggen - op gespannen voet staat met cafébezoek en familievertier. Verder word ik altijd getrickerd als ik hoor of lees dat iemand een hersenbloeding heeft gehad. Van Nierop kreeg die toen hij 58 was en hij is 79 jaar geworden. Dan moet ik dus zeker de 76 halen.

Op dezelfde dag dat Van Nierop overleed naar ik hoorde Koos Lummen. Hij was geen filosoof, las denk ik geen Schopenhauer en zal evenmin een inspirerend hoogleraar zijn geweest zoals Van Nierop, maar Koos was wel een uitmuntend bouwvakker en speelde bij de Harmonie Sint Jan. Daarnaast waren we bijna vijf maanden lotgenoten vanwege een hersenbloeding. Koos is al de derde van 'mijn lichting beroertes' met wie ik vier weken ziekenhuis en vier maanden revalidatiecentrum deelde die nu dood is. Het zet me aan het denken. Over die hersenbrij, een klont vet met tientallen miljarden neuronen (per persoon hè) blijf ik denken.

Omdat ik kan denken, wat denk ik al heel wat is, denk ik aan het denken, sinds ik weet dat het denken niet zo gek veel voorstelt. Je kunt vanwege de samenstelling en interactie van een paar van die kleverige hersencelletjes je verdiepen in Schopenhauer en aansprekend hoogleraar zijn, of een uitmuntend bouwvakker en muzikant of je beperken tot verhalen schrijven - over werking, kortsluiting en de dood zegt het niks.