Overigens XXVII

Er was een ‘bloedmaan’ aangekondigd en ik dacht die komende vanuit Den Ham in het lege land van Marle en Daarle vanavond goed te kunnen spotten. Dit deel van Twente is het meest weids en weird. Ik was naar Den Ham geweest om over politiek aan de rand van Twente te delibereren. En ik had de vernieuwde Brink gezien. Nu die auto's er nog uit...

Het was er aangenaam toeven, maar na het vallen van de avond vertrok ik om onderweg het wonder van de 'bloedmaan' te zien, hoewel het zoals alles in het leven zinsbegoocheling is. Je komt er fietsend richting Hoge Hexel amper soortgenoten tegen, een enkele verdoolde geest daargelaten. Twentenaren zeggen op dit uur ‘Moi’ of ‘Aomd’, als ze al wat zeggen.

Het is er aardedonker en spookachtig, vanwege een schreeuwerig vogelbeest, vermoedelijk door mijn fietslicht. Aan het firmament zie ik niets dan geschakeerd duister, geen ster te zien in welke windstreek dan ook. Wel een maan, maar niks rood, laat hangen bloedrood. Er was wel iets vreemds, de maan nam de vorm aan van een bloemkool, van de hoofdletter B of van een wasknijper. Maar bloedrood, noppes. De beloofde maansverduistering bleef uit.

Het natuurverschijnsel was me gisteravond aangezegd door Alfons Woolderink, nee, niet de vicaris, maar de politicus, met wie ik op diens terras een fles witte wijn dronk. We keken naar de maan en toen ik vertrok zei hij: ‘Monaomd is de moan rood.’

Nou, niet tussen Den Ham en Hoge Hexel.