deRepubliek, overheid maakt individu speel- en werktuig in kolchoz

Wat nou zelfbeschikking! Het woord alleen al, uitgesproken door een vertegenwoordiger van de wetgevende macht, suggereert overheidsbeschikking. Het is een gribustekst bij het uitspreken waarvan kwalijke dampen opstijgen. Janneman wikt, Marietje wikt, maar de overheid beschikt. Nee, dit gaat niet over euthanasie, hoewel er amper verschil is, want dit gaat over wat er zal gebeuren ná het intreden van de al dan niet door de overheid wettelijk mogelijk gemaakte dood. Dit gaat over de orgaandonatie die - van overheidswege aangemoedigd - binnenkort mogelijk haar wettelijke verankering krijgt.

D66 is er de politieke vader van, vermoedelijk omdat deze partij niet met de vinger van de pols kon afblijven. Zeg maar de Via Dolorosa. In wezen is hier het zelfbeschikkingsrecht van de mens in het geding. Ach ja, D66. Alle kroonjuwelen verkwanseld voor de macht van het pluche, de principes op de vaalt, de huidige voorman een snaak, dan moet je natuurlijk iets. Bij leven en welzijn de dood kapen, de integriteit van de individuele mens offeren op het altaar van de zelfbeschikking. De overheid heeft met haar tentakels van organen af te blijven als de fysieke eigenaar ervan nimmer toestemming gaf tot transplantatie. Zo werkt dat in een samenleving waarin burgers ja moeten zeggen als ze iets willen, een essentiële waarde.

De overheidsbemoeienis kent trouwens steeds minder grenzen, in het klein en in het groot heeft het individu weinig tot niets meer te vertellen, de mensheid is één immens mechanisme waar de overheid grenzeloos in kan wroeten en naar believen mee kan schaken op het bord van de wereldpolitiek, de aardklootbureaucratie.

De overheid dringt overal binnen, van tandelborstels tellen om een (mogelijk) onterechte uitkering te kunnen beëindigen tot een volkomen ondoorzichtig stelsel van heffingen, inhoudingen, intrekkingen, toeslagen, regelingen en ga zo maar door. Steeds meer ambtenaren, gewone en bijzondere, overal afdelingen, brigades en kantoren, overal instellingen, instituten en ingehuurde beroepsadviseurs. De oorzaak van de moloch is het bijna manische streven om te reguleren. Daarvoor is de overheid bereid alles van elke burger te noteren en in kaart te brengen. Elke vorm van privacy wordt ontheiligd. Neem nou dat diftardrift.

De overheid wil vanwege het milieu en zo het afval gescheiden inzamelen. Diftar (differentiatie tarieven) is het toverwoord. Elk huishouden zou naar rato van het aangeboden afval moeten betalen. En het huishoudelijk afval moet zoals gezegd portie voor portie worden aangeleverd. Hiermee zou het milieu worden gediend en ten tweede de portemonee van de burger. Volkomen lariekoek. Ten eerste zijn er voldoende installaties die afval prima kunnen scheiden. Ten tweede worden ambtelijke afdelingen opgetuigd om alles bij te houden, waardoor de vaste tarieven stijgen, wat de variabele bij lange na niet neutraliseren.

Er is nog een derde punt. En dat raakt aan de voortwoekerende drang in de indiviualiteit te grasduinen. De containers (van kunststof, ach ijzeren afval emmer zaliger) zijn voorzien van chips. Dat dient formeel om na te gaan of er geen 'verkeerd' afval in containers wordt gedumpt, waar je dan weer een rekening voor krijgt, maar ten tweede krijgt de gemeente zo óók op huisnummerniveau inzicht hoe de bewoners leven, van hun etensvoorkeuren (van de verswinkel of van de snackbar), gezondheidsituaties (medicatieverpakkingen) en pretpakketbehoeftes (van instantpessaria tot kauwgomcondooms).

Het past allemaal in het hoge doel van het overheidstreven de samenleving te beheersen, met opoffering van de uniciteit. De overheid wil weten wie we zijn en om ons uiteindelijk bij het leven én bij de dood te gebruiken voor uniformiteit. Ook in de kolchozregio Twente. Bij het leven exploiteert de overheid de burgerlijke gehoorzaamheid met containers in alle kleurtjes, bij hun dood rooft ze, voor 'burgers' in kist of urn verdwijnen zonder toestemming hun organen. Wie zwijgt stemt toe, vindt de overheid. Waar de burger wordt gedrild in de heersende moraliteit (vraag altijd toestemming als de integriteit in het geding is), lapt de overheid die aan haar laars als het om des burgers longen, lever, nieren of netvlies gaat.

Overigens is schrijver dezes al jaren als donor geregistreerd.