Leedwezen

Hoewel menigeen gebukt gaat onder het leed dat men vreest, levert de confrontatie met het overlijden van een naaste vanzelfsprekend meer impact op. In het algemeen gesproken dan, want in hoeverre het afscheid door de achterblijvers als bijzonder verdrietig wordt ervaren, hangt van de betreffende personen af – en vooral van de gedachten over leven&dood.

Immers: men kan een enorme hekel hebben aan de overleden persoon of de weerzin tegen het lijk ontwikkelen indien bijvoorbeeld blijkt dat deze bij leven het familiekapitaal vergokt had. Aldus valt de verwachte nalatenschap ernstig tegen. Dan zijn er nog types, die aan het een of ander geloof troost ontlenen of zelfs berusten in het lot van het dode familielid, omdat de Voorzienigheid in zijn oneindige wijsheid had besloten het lid bij zich te roepen. Eveneens bestaan er lieden die geen traan laten om het verscheiden van een mens, maar zich verdrinken in het verdriet om het heengaan van een huisdier: een kwestie van voorkeur.

Ik behoor tot geen van de beschreven categorieën.  Het geloof in de Here is mij niet bijgebracht, noch ontleen ik aan het evidente leed in dit ondermaanse de overtuiging dat een blijmoedige maar onzichtbare architect des levens dit alles laat welgevallen.

Hoewel ik wel degelijk verdrietig ben omdat een familielid of kennis is weggevallen, ligt het niet in mijn persoonlijkheid besloten dat ik langdurig traantjes pleng. In het milieu waarin zowel deze jongen als mijn eega  is opgegroeid, is de nuchtere grondgedachte: dood is dood en veel janken brengt daarin geen verandering teweeg. In het algemeen gesproken is dat het uitgangspunt. Het leidt er bijvoorbeeld toe, dat ik steeds het woord mag voeren bij uitvaarten. Ik citeer met heldere stem en zonder gesnotter uit mijn aantekeningen, de humor niet mijdend. Immers was iemand niet als zijn of haar laatste uren, maar een mens dat bij leven gelachen en gedold heeft.

Die these is de onze: de wederhelft en ik hebben veel lol. Dan valt er nog genoeg te zeggen bij onze uitvaart. Die hopelijk nog lang op zich laat wachten.

TEKST: ERIK ENDLICJH