Overigens CCXIII

Een krant van papier, dus geen folder van de  Action en de Hema en geen verzameling integraal geplaatste persberichten van gemeenten, kom er nog eens om. Ik lees nogal wat kranten, waarvan Het Parool als regionale krant dagelijks op de mat valt, de NRC drie keer per week en de Groene eens per week. Voor de rest lees ik in cafés, bibliotheken en waar ik maar over de vloer kom en papier zie.

In zijn algemeenheid heerst in medialand de hypehysterie, de leeghoofdigheid en de gemakzucht. In de combinatie een drievuldig drama, gedreven door sensatie, willkeur en persberichtenterreur, één op één. Knip-plak-klaar. Daar zijn al die gratis weekbladen helemaal verzot op. Ze kieperen  zeven blikken met alle kleuren Histor leeg en vullen de witte vlekken die overschieten met willkeurige treurnis.

Waarom zou je geen journalistieke weekkrant maken, uiteraard met advertenties, maar met beleid gemaakt en met daarnaast een rol als aanjager van debat, dat de overheid kan faciliteren vanwege haar behoefte aan ideeën, haar roep om participatie van burger en bedrijf, haar toenemende drang om weer naar naar mensen, verenigingen en mafkezen met aparte ideeën om te zien. Zo'n krant wil ik wel maken, een genot voor hart en hoofd,  die de lezer serieus neemt, niet onderschat, maar hoogacht, soms bekrtitserend, soms belerend, vaak enthousiasmerend, met plek voor elk, waar nodig een mening, soms op de rand, misschien er een keer over, maar altijd vóór de rand van Twente.