Overigens CCVII

'Poipoipoi.' Ik fietste van de week van Vroomshoop naar Vriezenveen over de - om het moeilijk te maken - de Nieuwe  Daarlerveenseweg en altijd als ik daar ben hoor ik een sonore mannenstem 'Poipoipoi zeggen. Dat komt omdat ik er, ik denk bijna veertig jaar geleden, een man interviewde die volgens mij wildbeeststroper en jachtopziener was. Net hoe de pet stond. Hij heette Kikkert en woonde in een huisje aan de Veeneleiding Een geweldige man met dwarse opvattingen.

De redactiechef had me op hem afgestuurd. Ik was net twintig, denk ik, kreeg sigaren en jenever en van wat hij me vertelde over het nut van het stropen en van het hoeden. Bejagen en beschermen - alles heet beheren. Hij sprak er met vuur over, maar wát hij precies zei, weet ik niet, behalve dan 'Poipoipoi' na elke zin. Ergens moet een doos staan met het knipsel van mijn 'stukkie in de krant'. Daar moet ik nog eens achteraan, maar ja, ik moet nog achter zoveel aan. Poipoipoi.

Wat me te binnen schiet is dat elke plek waar je bent geweest zich ergens hecht. Wij zijn eigenlijk gedurende ons leven steeds meer herinnering. Tot we het echt zijn.  Poipoipoi. De helft van onze tijd bejagen we, de andere hhelft beschermen  we. Ik moet opeens denken hoeveel mensen ik voor de kranten die ik ruim veertig jaar diende gesproken zal hebben. Ik kan ze niet ter plekke opdreunen, maar tienduizenden toch wel, en dat zijn alleen nog maar die me nog heugen. Poipoipoi.