Overigens CLXIX

Het is dit jaar anderhalve eeuw geleden dat Hector Berlioz overleed. Ik heb voor de gelegenheid vanavond 's mans Requiem opgezet, weer iets dat moest gebeuren en nu is afgevinkt. Onzin natuurlijk, ik luister er vaker naar, anderhalf uur sereniteit afgewisseld met bombariebast. Deze dodenmis vind ik mooier dan het bewierookte Requiem van Mozart, maar ik zeg er meteen bij dat ik er weinig verstand van heb. Al is het wel weer zo dat een film over Mozart zo ongeveer overal een Oscar voor kreeg behalve, constateerde wijlen Martin van Amerongen, voor de muziek.

Berlioz' dodenmis trekt alles open wat open kan, waarin het bliksemt en dondert, maar soms ook knispert en sniestert. Mannen zetten kelen op, vrouwen zoemen, het koper knettert en de pauken petsen. Berlioz heeft een Armageddon in witte doeken van lakenstof verpakt. Hij was voorbestemd om als zijn vader huisdokter te worden, verkoos naar zijn voorbeeld zijn Gluck te zoeken bij een communemeisje uit het dorp - mijn thema eigenlijk: verken alle hoeken van de wereld, maak het leven mee in al zijn uithoeken, maar probeer een nieuwsgierig kind van de streek der geboorte te blijven.