Overigens CXX
Het komt er altijd maar weer op aan nieuwe wegen te zoeken , in welke biotoop dan ook. En elke zoektocht confronteert met verleden en toekomst, of beide. Zo zocht ik in het ziekenhuis naar mijn vader. ik vond hem niet en ik vond hem wel. Hoewel ik nog steeds voortdurend verdwaalde in die immense stad die zo'n ziekenhuis is, waren er een paar hersencellen die nog met elkaar overlegden en het door overstroming aangetaste zenuwcentrum bereikten, waarvan de commandopost mij in die 'onmeunige' doolhof naar de zuidvleugel dirigeerde. ik rolstoelde door die gang longpatiëntengang waar geen eind aan kwam. Dat kwam omdat ik tot hret eind van de vleugel reed, dan weer terug, en vervolgens ten tweede male, want ik kon mijn vader niet vinden. Tot ik opeens in een kamer keek en wist: hier en nergens anders.
Het is 16 maart 2000. Daar ligt hij in dat grote metalen bed, in een blauwe pyjama. Hij verkeert in de sluimer tussen (bewust)zijn en (niet)bewustzijn. Het is al tegen tienen in de avond, ver na spreekuur. Ik kom van een vergadering Enschede met nog een bult nachtwerk (dat werkt het snelst) voor de boeg. Een uurtje naar die ouwe. Een flauwe lach speelt om zijn droge lippen, hij is niet meer benauwd, dat is de afgelopen dagen al verminderd, sinds het familieberaad met de longarts. In dat beraad werd ongeveer een week geleden besloten de pijnbestrijding met morfine op te voeren om de benauwdheid te vermideren, met als effect dat het risico toenam dat hij zou bezwijken, wat absoluut zou gebeuren, al was niet te zeggen wanneer. Ik zit een half uurtje bij hem. Hij zal weldra sterven en weet het, maar niemand weet wanneer. Mijn vader is moe, ik sta op van het krukje waarrop ik zat, buig me over het bed, zeg gedag, hij knikt, ik kus hem op zijn voorhoofd en wens hem 'welterusten, tot morgen en hou je taai'. Hij zegt: 'Het is goed.' De volgende morgen werd ik vanuit het ziekenhuis gebeld dat hij die nacht was overleden.
En nu, veertien jaar later, in 2014, beleef ik het afscheid weer, en al heb ik geen idee hoe ik er aan toe ben, maar weet ik dat het goed is.