Overigens CIV

Vandaag viel in een gesprek dat ik had de naam Oezbekistan. Het was interessant, zeker, dat gesprek, maar mijn gedachten verwijlden ogenblikkelijk naar bijna veertig jaar geleden. Nog altijd denk ik met een mildzoete weemoed aan een groepsreis naar de Sovjet-Unie, die me naar Moskou bracht en vervolgens naar Tasjkent in Oezbekistan. Het was nog een heel gedoe om voor de reis een visum te krijgen, want er stond 'journalist' in mijn paspoort. Uiteindelijk was het geen probleem, want ze hadden vermoedelijk uitgefigulierd dat ik de raadsvergadering van Hellendoorn versloeg, wat evenmin als de opening van de Oranjeflat te Rijssen en een interview met wethouder Bloemendaal bij De Adelaar in Enter tot Russische waakzaamheid noopte.

Moskou maakte indruk, maar veel meer nog werd ik geraakt door Buchara en Samarkand. Ook daar gingen we per vliegtuig naar toe, nou ja, een paar stoelen in een halfopen frame voorzien van helse motoren aan wapperende vleugels. Had het gisteren in Moskou nog gevroren, hier was het vandaag zomers, stoffig, kunstminnend, exotisch en vooral Moors. Een beetje Andalusië in de Sovjet-Unie, met alle pracht praal van de Zijderoute die van Zuid-Europa naar Zuid-China voerde en vice versa. Als ik mijn best doe, snuif ik de geuren nóg op, maar dat kan ook verbeelding zijn. Ik leef sedertdien in de wellicht malle veronderstelling dat ik een met Reggewater overgoten kind ben van Rusland en Spanje, landen waar ik me knetter vertukkerd thuis voel.