Overigens XCIV

Achteraf is het grootste misverstand dat de monetaire unie Europa verstoken bleef van een politieke unie. Precies een kwart eeuw geleden werd het Verdrag van Maastricht van kracht, met de euro als betaalmiddel. Ik heb nog een setje van die Europese munten die elke inwoner van Euroland toen gratis kreeg. Een beetje hetzelfde als de beker die kinderen in 1967 kregen vanwege de geboorte van weer een Duitse prins van Oranje die de koning moest worden die hij nu is.

Ook heb ik nog wel eens een nachtmerrie van gouddelver Gerrit Zalm, die omgeven door cameraploegen de eerste biljetten uit de flappenautomaat van een bank trok; hij zou zich er later euroklem aan verdienen bij banken, van een particulier-louche bank in West-Friesland tot een Twentse Bank met textiele weefselwortels in de gronden tussen Regge en Dinkel.

De euromunten en bankbiljetten werden per 2002 ingevoerd in de twaalf landen van de toenmalige Europese Unie. En wat zijn de rijke bankiers in het noorden vaak kwaadsappig geweest jegens de arme potverteerdes in het zuiden, tot op de dag van vandaag. De regeringen van de landen die de geboortegrond en de bakermat van de westerse beschaving zijn geweest worden gehoond en hun democratisch gekozen parlementen en kabinetten continu vernederd.

Noord-Europa, zeg maar de oude EEG, heeft de nieuwe lidstaten in Zuid-Europa er destijds bijgehaald, want dat gepruts met drachmes, lires en peseta's was veel te lastig op vakanties in Griekenland, Italië en Spanje. Bovendien had Noord-Europa belang bij Zuid-Europa voor de eerste opvang van vluchtelingen uit Afrikaanse landen. Dat hun democratieën een wat feestelijker financieel regime hanteren, op dat punt moeten ze nog even in het gelid schoppen.

De enige redding voor Europa is dat het continent naast een monetaire ook een politieke unie wordt. En als sommige landen er niet bij willen horen, dan doen ze gewoon niet mee. Ajuparaplu. Dat kan, zo leert de ervaring in -pak hem beet - Noorwegen en Zwitserland.