Overigens XCII

Vandaag luisterde ik naar de Lyrische Symphony van Alexander Zemlinsky. Drie kwartier weemoedig geluk. En het grootste geluk is zoals bekend niet zelden gedrenkt in ongeluk. Hij was verslingerd aan ene Alma Schindler, een leerling van hem, met wie hij meer wilde delen dan de muziek, maar die het met ene Gustav Mahler aanpapte om die naderhand in te ruilen voor ene Oskar Kokoschka en zo meer en zo verder.

Naar de muziek van Zemlimski, ontdekt door Johannes Brahms luister ik graag, maar nooit zonder aan zijn liefde voor Alma te denken, vanwege de impressionistische kleur van zijn oeuvre, het getoonzette grimas van de onbereikbare liefde, dit jaar precies driekwart eeuw onder ons. Componisten gaan dood en vergaan, maar hun muziek blijft bestaan.

Overigens, ook Zemlinsky had tal van liefdes, van wie beeldend kunstenaar Luise Sachsel de grootste was. Geen idee of het waar is, maar ik heb het idee dat al die liefdes in de Lyrische Symphony worden bezongen, als ze letterlijk stem krijgen in een orkestrale rijkdom. De koppijn gaat er niet van over, maar wordt draagbaar.