Overigens LXIX

In de gelagkamer van Piepn Harry, meer specifiek de 'roonde toafel' waar volgens het evangelie van Bramer tal van Rusluie hebben aangezeten teneinde plannen te smeden en uitkomsten te vieren, zat ik met de schenkmeester, een strijdmakker, een oudere heer en jongere man de wereldgebeurtenissen een plek te geven. Daar valt veel over te zeggen, maar het meeste is een nabetrachting of een openbaarmaking niet waard. Bij het hartbrekendste wil me in dit bestek bepalen.

De oudere heer was weinig spraakzaam, stamt van de bouwfamilie Plegt en bleek beschouwend van aard.  Hij leek met een vreemde vorm van zwaarmoedigheid te genieten van de samenkomst. Hij lachte wel, maar ook blonk een zweem van een oud verdriet in zijn ogen. De jongere man Ewald toonde zich juist zeer spraakzaam, was eigenaar van het door hem opgerichte bedrijf in Techniek en ventileerde ruimhartig zijn rake oordelen over het faillissement van het (technisch) onderwijs, het politieke bestel, de oplevende economie en de maatschappij in het algemeen.

Tegen het eind van de lange nacht met de vreemde val, de liters drank en de korte slaap werd duidelijk dat ze schoonvader respectievelijk schoonzoon van elkaar waren en een dochter respectievelijk echtgenote verloren hadden, en daar een paar keer per jaar samen aan denken, elk op eigen wijze, maar sámen. Ellen, want dat was, is en blijft haar naam, betekent 'schitterende dageraad'.  En zolang je geliefden herdenkt en hun schittering nog kent bestaat er geen dood.