Overigens LXI

Naar ik begrijp is er ergens in het land onrust over een oude begraafplaats. Ik zou er juist erg rustig van worden. Sterker nog, dat ben ik al.

Mijn woning, destijds ter huisvesting der hulpbehoevenden en armlastigen, ja, alles komt ooit terug, staat bezijden de laat-vijftiende- eeuwse kerk (1495) en de hof bij de kerk was dus een kerkhof. In mijn tuin groef ik in de jaren zeventig toen ik hier nog niet eens woonde maar wel een moestuin onderhield een paar botten op, maar dat bleek volgens een expert knokig gebeente van een beest te zijn, wat  ik toch teleurstellend vond.  Maar ja, de grond hier is broekland en daar is geen lijk tegen opgewassen, wat de kans op een meisje van Yde zo ongeveer verpulvert. Dat lijkt me ook niks, want mij te veel te Dorian Gray. Laat mij te bestemder tijd maar een tijdje leven in de herinnering van anderen, voor wie ik af en toe iets betekende.

Er is een tendens naar het begraven in eigen grond. Ik zou dat wel uit te houden vinden, mijn tui tussen kek en kroeg, maar vrees dat er wetten en praktische bezwaren zijn, wat mij dan weer met Elsschot tot die weemoedigheid brengt die niemand kan verklaren, maar die des avonds komt wanneer men slapen gaat. Er zijn in de omtrek ook nog wel een paar bomen die ik tot voedsel wil zijn, maar die zal ik niet openbaren, want liever geen bezoek.