Overigens LX

Of ik iets voelde voor een reünie van de lagere school? De vrouw die me benaderde deed alsof ze me kende. 'Ik ben Janneke.' Janneke? Wacht ik kon me nog een Janneke heugen, maar die was destijds al niet goed snik, want die wou met me trouwen. We waren zes of zeven, net de zandbak van de kleuterschool Margriet ontgroeid, dan is trouwen een raar idee. Zelfs je al acht zou zijn en dus zo ongeveer volwassen, was het ridicuul. Er bestond op de lagere school Ichthus maar één leuk meisje en zij heette Willeke.

Met haar heb ik zeker één winter lang een schaamroodrelatie gehad - veel voelen en niks durven, van alles denken en van niks weten - kalverliefde is een te groot woord, het was postembryonaal gefrunnik. 

En nu wou een opdringerg kind, als het tenminste de Janneke is die ik voor ogen heb en die te dien dage in de Emmastraat woonde, dus nog steeds iets met me, namelijk een reünie organiseren. Waarom eigenlijk? Omdat het 'leuk' zou zijn, waarmee ze me de best denkbare reden aanreikte terstond 'nee' te zeggen.

Ik krijg jeuk van leuk en houd niet van reünies, weet ik uit ervaring en ik heb er een keer één bezocht, van de middelbare school, tegen beter weten in. Pubers van toen die nu gezinnetjes hebben. Wat heb ik al die mensen te vertellen? Dat is in één woord samen te vatten: niks. En bovendien heb ik al bijna dertig jaar verkering.