Overigens LXII

Op weg naar een Stravinskyoverleg te Hengelo strandde ik hedenmiddag op de rotonde in Zenderen. Nou staat het verkeer daar wel vaker stil, maar doorgaans geen lieden die zich per rijwiel verplaatsen, en zeker niet om kwart over drie des middags. Ik dus wel. De ketting eraf! Dan ben je eenhandig toch onhandig in de aap gelogeerd. Ik stond van arren moede op van mijn ligfiets. Hobbelde er eens omheen en mijn geoefend oog zag subiet dat de ketting het euvel was. Ook bemerkte ik dat een kunststof beschermbuis om de ketting half verbrand in het raderwerk hing. Dat zou ik niet voor mekaar krijgen, wist ik. Hoe zou ik, vroeg ik me af, ooit op tijd in Hengelo geraken?

Stravinsky toonzette honderd jaar geleden, ik heb het zojuist even nagezocht, een gedicht van Paul Verlaine 'Een lange zwarte slaap / daalt neer op mijn leven / slaap, alle hoop, slaap alle verlangen.' Maar ja, Verlaine was een poetisch heerschap, doch verslaafd aan alcohol, met een sterke voorkeur voor absint. In de tijd van Stravinsky heette Stravinsky trouwens Ten Hoopen.

Er kwam een vrouw aangefietst. Ze stopte. ‘Kan ik, helpen meneer?’, vroeg ze. Ik zei voorzichtig: ‘Misschien.’ Ze stapte kloekmoedig af en had zei met haar kettingverstand: ‘Achter zit het ook in de knoop, dat doen we eerst en daarna doen we de voorkant, goed?’ Ik was te verbouwereerd om in te stemmen, maar daar zat ze niet mee, want ze was al begonnen.’ Terwijl ze vetzwarte handen maakte, vertelde ze dat ze twee kinderen groot had gebracht en geregeld hun fietsen herstelde. 'Het heurt zo toch.' Ik vroeg haar naam en kan u meedelen: mijn heldin van de dag heet Rita Siero.

Dat ik vanavond tegen half tien op de terugweg met dezelfde malheur te schaften kreeg, ter hoogte van het sportcomplex van de voetbalclub Achilles'12 is een ander verhaal, dat ik de leverancier morgen in mijn elegie zal voorhouden. Ik heb transporteur Veneman voor al uw Rijwielen en Kunstwerken gebeld om mij en mijn ligfiets thuis te brengen; ik moest dit stukje immers tikken.