Overigens LXI

Herman Pieter Schönfeld Wichers, de Rijssense notariszoon, geniet bekendheid onder zijn literaire pseudoniem Belcampo. En dan denken velen aan het vooral in de vaderstad geruchtmakende boek Het Grote Gebeuren’, maar ik koester vooral zijn debuut ‘De Zwerftocht’. Het boek, dat Belcampo in eigen beheer uitgaf (hij was om den brode arts, jurist en vorser) maakt dit jaar precies acht decennia deel uit van Alles Wat Is Geschreven.

Ik koester een exemplaar van de vijfde druk waarin de schrijver Belcampo 21 mei 1965 zijn handtekening zette. Dat kocht ik op Het Spui, op een vrijdag in 1997; ik was naar een debat in Amsterdam geweest. Belcampo was toen al zeven jaar dood. Hij overleed op mijn zesde verjaardag, wat aan mij voorbijging, ik vermaakte me (lezen kon ik denkelijk nog niet) op de zolder van mijn grootouders met ‘Puk en Poppedijn’, een strip van Piet Wijn, die destijds volgens mij op de achterkant van het weekblad De Spiegel stond.

Wat mij ook vandaag, toen ik 'De Zwerftocht' bij toeval pakte, doorbladerde en begon te lezen, zonder - anders dan met tegenzin - te kunnen stoppen, wederom opviel waren stijl en toon. In zijn aankondiging schrijft Belcampo wat schrijven naar zijn idee is: ‘Nu ga uitverkoop houden van mijn herinneringen', meldt hij de lezer. En zo is het. Schrijven is het opruimen door een vaardige geest, die continu registreert, sublimeert en formuleert.