Overigens LVIII

We moeten zuinig zijn op de Aarde, want anders vergaat de Wereld. Dit werd me dit weekend gezegd ter waarschuwing. Ik vind zoiets dolkomisch. Ik wil zuinig zijn op vrienden, op collegae, op geliefden, zelfs nog op huis en haard, maar op de Aarde, en dan ook nog vanwege de dreiging dat anders de Wereld vergaat, ach heden, daar krijg ik jeuk en meuk van.

Vooraf dit: de Aarde bestaat als relatief lullig bolletje kosmisch materiaal naar schatting, pak me niet op honderdduizend jaar, een jaartje of dertien miljard. En met of zonder ons, dat laatste zal onafwendbaar een keer het geval zijn, komt daar vermoedelijk nog wel dertien miljard jaar bij. En ik geloof niet dat Twente Milieu dan nog bestaat.

De grootste bedreiging is dat de Mensch zichzelf te gronde richt en dat de Aarde daarna knipogend naar de Zon gewoon door blijft draaien dat er vervolgens in de loop van miljoenen jaren vanzelf weer Leven ontstaat dat wij niet eens als zodanig zouden herkennen. Het echte punt is dat we Onze Soort tot middelpunt van het Universum zijn gaan zien, terwijl we op zijn best deel zijn van een oneindige prut bacteriën op een partijtje tektonische platen, drijvend in drab aan de rand van het, nee, van een Heelal. Dat geeft een gevoel van opluchting op de vuilnisvaalt.

En begrijp me goed, ik haal de nietjes nog uit de theezakjes, en ik lever plastic en groenprut gescheiden aan, hoewel ik weet dat dat het kostbare handelswaar is, maar dat heeft minder met de planeet te maken dan met mensen die me lief zijn en die langer dan ik zullen leven, mag ik hopen - mijn lichaam is dan humus voor de Aarde. Leve de Wereld!