Overigens XXXVIII

De sensatie en de evocatie zijn er al bijna een mensenleven af, maar de fantasie raakt nog immer geprikkeld als ik vliegtuigstrepen en figuurwolken aan een staalblauwe hemel zie. Zo ook vandaag, in de schaduw van de ligusterhaag gezeten, besprong me dat gevoel van jongensachtige euforie bij het overigens schaarse wit aan het firmament. Het nam me mee naar de tuin van vroeger, de tuin met zijn boomhut, zijn kippenhok achter de garage en zijn borders met planten en bloemen, regenwormen in het gras en de wasteil waarin we des zaterdags werden afgeboend.

Het lijkt nu misschien een enorme hof, maar het was een tuin van hooguit zes bij zes meter. Jalinkstraat 36. In mijn herinnering was het een lustoord. Met schoolvriendjes en buurtkinderen vermaakte ik me hele zomers kostelijk, maar naar de lucht keek ik liggend in het gras het liefst als ik alleen was. Volgens mijn moeder vertelde ik bij het avondeten dat ik clowns, heksen en apen en zelfs treinen had gezien. Ik wist toen nog niet dat het regenbuien en kerosinestrepen waren die hun zinnenprikkelende spel speelden. Ik moest er vandaag even aan terugdenken.

Een licht sidderende betovering beving me, maar ook weemoedigheid die niemand kan verklaren, maar die des avonds komt wanneer men slapen gaat (Elsschot), in de schaduw van de liguster én van de tijd die verklaart en verscheurt, ach, het leven is de zucht van een wolk.