Overigens XXVIII

Henk heette hij en zijn Achternaam mocht ik weten op voorwaarde van ogenblikkelijk vergeten. We keken naar een voetbalwedstrijd. Hij had zelf ook gevoetbald, van de -pupillen zo heette dat toen nog, tot de veteranen. Net als zijn drie zoons, want dat waren ook voetballers. Op zijn 54^-ste vond hij het welletjes en nu was’ie alleen nog maar bezoeker van wedstrijden. Hij koos ze op het affiche. Zoals vanmiddag. Nee, hij was geen groot voetballer geweest, meer een noeste verdediger die het moest hebben van beuken en bikkelen.

Ik vroeg naar de zoons. Hij zei zeker een minuut niks, zelden zag ik een adamsappel zo van slag; hij draaide met trilhanden een sigaret. ‘Ze zijn alle drie dood. Ik kan daar moeilijk over praten.' Het spel in de wei leek opeens zijn volle aandacht op te eisen, wat gezien de vertoning der spelers en de verstikkende warmte niet waar kón zijn. Ik drong niet  aan, maar hij herpakte zich. ‘We praten er nooit over thuis, mijn vrouw en ik, op de verjaardagen na. Ons Henk-Jan had moeite met het leven, hij was te goed van vertrouwen, werd belazerd en besloot eruit te stappen. Ons Mark was misschien de beste voetballer, maar ook buiten het veld een player, altijd vriendinnen hier en vrienden daar, drank en drugs, allemaal niet goed.’

Henk had zichtbaar moeite met de bezoekingen die zijn vrouw en hem tormenteren, maar ook een soort wil het er tóch over te hebben. Soms moet je vetellen, aan een onbekende voetbalkijker naast je. 'Mieke en ik praten er moeilijk over, je gaat elkaar als ouders snel verwijten maken die nergens op slaan, maar het gebeurt wel.’ Mark zei altijd dat hij een kort leven wilde vieren. Dat deed hij door letterlijk de dood in te springen.’

Schroomvallig zei ik dat hij over drie zoons repte…. ‘Ja, ons Kalle werd ziek toen hij dertig was, gruwelijk om te zien, maar we zijn opgehouden naar het waarom te vragen. Kalle had naast boosheid ook berusting. ‘Ik ga naar Henk-Jan en Mark.’

Bij die woorden verdonkerde de hemel, rolde de donder aan, vlamspuugden de engelen en werd de wedstrijd vooortijdig beëndigd. Zoals het leven zelf soms. 'Sometimes we know, sometimes we don't / Sometimes we give, sometimes we won't / Sometimes we're strong, sometimes we're wrong / Sometimes we cry' (Van Morrison).