Overigens XXVI

Opeens moest ik vanavond denken aan Wally Tax, de man die zo mooi niet kon zingen. Hij murmelde dat het schuurde. Mooi van krakerigheid. Een huilende wolf.

Ik weet niet wanneer het was, ik denk begin jaren negentig. Zonder zijn Outsiders stond hij daar -  op een zeepkistenpodium in De Kater te Enschede - een breekbare man die samenviel met zijn air en zijn axioma. Alles klopte, omdat niets waar was. De schoonheid van de waanvoorstelling. Alleen de gelagkamer meeblerende dissoneerde; misschien hoorde ik erbij, maar ik denk het niet, want ik heb nooit van meeschreeuwen gehouden - altijd de solitaire beschouwer.

Wally Tax bleek toen al een schim van wat hij ooit was geweest. Hij leek af en toe de tekst kwijt, of sloeg gewoon woorden over - een Amsterdamse rocker verdoold en verdwaasd in een Enschedese kroeg. Surrealistisch zoek geraakt in zichzelf, in alles kapot van Miss Wonderfull. Het was vlak voor middernacht toen het concert voorbij was, maar de nacht in Enschede was nog jong. Er wachtte bij Betsie een fles. Daar had Wally Tax ook lucht van gekregen.

Aan die nacht moest ik vandaag terugdenken toen Miss Wonderfull op de radio van zich liet horen. Hier speelde de duvel een spelletje, want juist deze week vond ik een klein stukje van verleden terug op de achtertkant van een sigarendoos. Toeval bestaat niet. Behalve mijn eigen spijkerschrift stond er: 'Het gaat om de bijzonderheid van doodgewone dingen die zo te gek zijn dat we het liefde noemen.' Was getekend: 'Wally Tax', in bezit genomen door de verdoving bij Betsie. Hij zou in 2005 te Amsterdam tussen de middelen worden gevonden, dood.

Dankzij mijn vandaag weer opgedoken sigarendoosbodem leefde hij voor mij weer even, de man die zo mooi niet kon zingen, aan de Oude Markt en in Old Dutch.