Bij 't overlijden Vroomshoopse/Almelose troubadour Gerard Haverkort

ALMELO - De dichter en vormgever Gerard Haverkort is afgelopen zaterdag op 75-jarige leeftijd overleden. Onlangs verscheen een laatste bundel die hij zelf samenstelde met een doorsnee van zijn werk. 'Natuurlijk ga ik door met schrijven', liet hij desgevraagd bij de presentatie weten, 'maar op een gegeven moment heb je wel een leeftijd bereikt waarvan je denkt: het meeste heb ik wel geschreven natuurlijk.'

De bundel bevat in alle opzichten - inhoudelijk en vormtechnisch – een doorsnede uit het rijke oeuvre van de auteur. Onder de titel ‘Vijftig jaar in verzen’ komt een halve eeuw voorbij. Opgenomen zijn vooral dichterlijke ontboezemingen die enerzijds vormvast zijn en anderzijds tijdloos – een aangename combinatie.

Haverkort stamt uit een creatief-artistiek geslacht met Vroomshoopse wortels, dat behalve dichters ook muzikanten, zangers, acteurs en hemelbestormers voortbracht. Gerard kwam ook in Vroomshoop ter wereld, in 1942. Hij verliet het kanaaldorp met zijn eigenzinnige bevolking van verveners en arbeiders om grafische vormgeving te gaan studeren en werkte vervolgens om den brode ruim dertig jaar als docent in het voortgezet onderwijs. In het literaire wereldje van Almelo was hij de natuurlijkr opvolger Marius van der Noorda.

Voor de liefhebberij, maar met secure zin, heeft hij immer de openbaringen der schone letteren gepraktiseerd, woord voor woord, in een strak metrum en ritme, bij voorkeur met rijm. Gedichten, verhalen, liederen, cabaretteksten en zo voort en zo verder. Hij leefde met de muzen die hij verkoos, in zijn werk- zowel als vriendenkring.

Hij was en één van de vaste gasten/medewerkers van vaak literaire samenkomsten in de Openbare Bibliotheek, zoals de radioprogramma’s Tumult, wat later Rumoer werd, maar nimmer het rumoer van Tumult in de verste verte ook maar benaderde, het light-verse-genootschap De Keerkring en de Willem Wilmink Dichtwedstrijd.

Haverkort was al een poos ziek, benauwd en wist het einde nabij.  Hij verzoende zich met het onvermijdelijke, hoe moeilijk het afscheid in veel opzichten ook was. En nooit meer Gerard Haverkort, je weet het nooit. Zo gaat het verhaal dat na zijn betreding van de wereld de eerste woorden van de jonge Gerard waren: 'Ik ben er één van Haverkort / we zullen zien wat het wordt / of mijn dichtwoord streelt of schuurt / We zullen zien hoe lang het duurt '

Op de rouwkaart een citaat van Octavio Paz: 'De tijd bestaat niet buiten ons / Wij zijn de tijd / en het zijn niet de jaren maar wijzelf / die verstrijken'