de Republiek, zo ne goeie hebben wij nog niet gehad (houden dus)

Bijna ex-minister Kamp was, zo kon je vaak horen, ook - en misschien wel vooral - onder journalisten, de meeste rechtse minister van na de Tweede Wereldoorlog. En wat dan nog! De aanklacht kwam doorgaans uit quasi-intellectueel links gezelschap, waarop net als op de quasi-pragmatisch-rechtse kringen zeer van toepassing is dat het gevaar vaker schuilt in degene die het zegt dan in degene over wie het wordt gezegd. En het gleed van Kamp af als muziekkritiek van hardcore-ACDC-liefhebbers, waarvan hij er één is.

Belangrijker lijkt dat hij de meest standvastige was en wellicht de meest toegankelijke – een baken van rust en een betrouwbaar dienaar van de publieke zaak. Hij was er kennelijk voor geboren. Het ouderlijk nest aan de Cronjéstraat te Hengelo was een rooms-katholiek milieu in een huis dat naar later bleek voorbestemd was een bestemming te hebben voor het toen maoïstisch geïnspireerde socialisme van de SP.

Altijd belangstelling voor de politiek. Kamp is wel een beet beetje een socialistische liberaal of - beter geformuleerd misschien - liberale socialist. alles lezen, permanent leren, veel discussiëren, en uiteindelijk overtuigd van het eigen gelijk, maar ook: een man een man, een woord een woord. Hij werd van lieverlede beroepspoliticus en nu zwaait Kamp na een kwart eeuw bikkelen en buffelen af, nog tijd zat, tijd voor Twente. Hij gaat niet in het huis zijner geboorte hokken met de Socialistische Partij die er nog steeds zetelt, maar gaat zijn vrouw gezelschap houden in de Orangerie van een kasteel in Diepenheim.

Kamp was in volgorde raadslid, wethouder, regiobestuurder, statenlid, parlementariër en meermaals minister - goeie genade.

Het knetterharde werken tot en met nachtelijke voorbereidingen op debatten en het voeren van correspondentie (particuliere ervaring van jaren geleden: je stuurt hem om 03.26 een mailtje en krijgt om 4.07 antwoord) impliceert dat hij zich terdege voorbereidt en zich met dossierkennis wapent, een groot politiek denker en filosofisch doorschouwer is Kamp nooit geweest – uitvoerder van beleid. Dat verklaart waarom het niet uitmaakte welk departement hij moest bestieren. Sociale Zaken? Prima, Defensie? Geen punt. Iets met de Antillen? Kom maar op. Milieu? Ook goed. Economie en Innovatie? Natuurlijk. Alleen het ministerie van Algemene Zaken kreeg noch wilde hij. Kamp weet ook waar hij ongeschikt voor is, wat een zeldzame eigenschap is in die enclave van ambities tussen het Malieveld en de Hofvijver.

Meer doener dan denker. En altijd serieus. Bovendien hyper loyaal. Het is nauwelijks overdreven te zeggen dat er zonder minister Kamp geen premier Rutte zou zijn geweest. De noeste Kamp doofde alle vuurtjes, of ze nu door Wilders, Oplaat, Verdonk of Zijlstra werden aangestoken. Een strabante dienaar van de koning en van de premier, in volstrekt willekeurige volgorde Eikenhorstbewaker en Catshuisverdediger.

En nu terug naar Twente, naar Diepenheim, naar vrouw, kippen en gewassen. Het zou zonde zijn als hij daar een prooi wordt van de ledigheid die des duivels oorkussen is. Ook zou het te betreuren zijn indien hij kiest voor een paar commissariaten van bedrijven of van die suffe maar onder hun eigen gewicht en gezwam bezwijkende borrelclubs als Twente Board of Technology Base Twente. Een burgemeesterscoalitie gevormd door Van Veldhuizen (Enschede D66), Gerritsen (Almelo VVD), Nauta (CDA Hof van Twente) en Van der Kolk (ChristenUnie Twenterand) moet Kamp verzoeken eens per maand de belangen van de Republiek Twente door te nemen teneinde die vervolgens als bezoldigd afgezant in de residentie te behartigen. Zeg maar wat Alders voor het Noorden deed. Met minister Bijleveld op Binnenlandse Zaken en staatsecretaris Eerenberg op Economische Zaken (kan zomaar) zal daar zegen op rusten.